O wstydzie.

Dziś o wstydzie, poczuciu winy i snuciu marzeń w Nowym Roku.

Większość z nas podsumowuje teraz to, co miało miejsce w 2022 roku. Jest to też czas na planowanie. Czy to o biznes chodzi, czy o relacje, czy o warunki życia – wszyscy jesteśmy twórcami a kreatywność to energia, której używamy, by śnić wizje, planować i tworzyć. Nie wiem czy wiesz, że poziom kreatywności zależy od poziomu wstydu. Ja nie wiedziałam. Ale po zgłębieniu tematu dotarło do mnie, że im więcej wstydu w sobie noszę, tym mniej kreatywna jestem. Widzę tą zależność także u kobiet z którymi pracuję.

Wstyd ma wielki wpływ na to, czego oczekujemy od życia, do czego się stawiamy oraz co i jak pragniemy realizować.

Uważam, że wstyd i poczucie winy odgrywają w naszym życiu ogromną rolę.

Choć nie za bardzo chcemy patrzeć w tę stronę.

Wstyd ma wpływ na to, co i jak tworzymy.

 To ile nosimy w sobie wstydu ma wpływ na jakość naszych marzeń,  plany, które robimy i decyzje, które podejmujemy.

Dlatego myślę, że warto poznać swoje wstydy i zrobić kilka małych kroków w stronę rozkurczenia się nich. By wejść w Nowy Rok ciut mniej zaciśniętymi i z większym zrozumieniem i czułością wobec siebie.

Dla mnie temat wstydu jest ważny ponieważ doświadczyłam go nie raz w różnym spektrum, (szczególnie w 2022 roku) i ZAWSZE było to bardzo zamykające doświadczenie. Czułam się jak trusia – mały króliczek, który chce się schować do nory, by uniknąć kontaktu z jakimkolwiek żywym stworzeniem. Wstyd powodował odprowadzenie mnóstwa życiowej energii z mojej systemu. Kreatywność uleciała, nie byłam w stanie znaleźć wyjścia z tego stanu…

…bo „pokora” (a raczej „u – pokor(a) –zenie ) kazało mi w tym wstydzie siedzieć po uszy.

Zasłużyłaś! – mówi wstyd.

Jak wiesz odbywam obecnie podróż w kręgu kobiet na łamach programu Autentyczne Siostrzeństwo (AS).  Ostatni tydzień dedykowany był „wstydom nad wstydami”. Tak nazwałam wątek do kontemplacji, który opublikowałam na naszej AS-owej grupie.

Zadałam kobietom z programu AS pytanie: Czego najbardziej się wstydzisz? Co wydaje Ci się najbardziej zawstydzające w relacji z innymi kobietami?  Kilkakrotnie  byłam w szoku czytając komentarze kobiet, ponieważ to czego one się wstydziły, było często, moim zdaniem, powodem do dumy! O wielu z tych rzeczy/ zdarzeń nie pomyślałabym  jako o czymś wstydliwym. A jednak…

Pokazało mi to, że powodem do wstydu może być dosłownie wszystko. 

Uzmysłowiłam sobie też, jak wielu rzeczy się wstydzimy i jak bardzo (może niepotrzebnie…?) nas to obciąża.

Zgłębiłam temat wstydu trochę głębiej czytając badania naukowe.

Zainteresowała mnie praca Angeliki Kłeszczewskiej – Albińskiej – studentki Psychologii Jakości Życia.

Porównała ona wstyd do poczucia winy. Poniżej dzielę się z Tobą tabelką, którą stworzyłam na podstawie tabeli z tej pracy.

To, co  wybrzmiało dla mnie najbardziej to to, że wstyd odnosi się do wydarzeń, na które NIE mieliśmy i nie mamy wpływu (odwrotnie do poczucia winy). Wstyd zabiera nas w rejon, w którym myślimy, że coś z nami jest nie tak, że to coś co wstyd spowodowało jest O NAS. Poczucie winy natomiast odnosi się do czegoś CO MY ZROBILIŚMY i mamy moc, by jakoś to naprawić.  A to jest o tonę lżejsze!

A wierzę, że może być jeszcze lżej….

Uznanie tego, co się wydarzyło w przeszłości, skąd pochodzimy, w jakiej rodzinie, kulturze, religii żyjemy, tego jakie mamy zasoby a jakich nie mamy, przyznanie się do błędów naszych bliskich lub nas samych – to wszystko, może być wielką pomocą.

Czasem powiedzenie o tym, czego się głęboko wstydzimy jest bardzo uzdrawiające.

Nie jesteśmy tym, co robimy. Nie jesteśmy też tym, co nam zrobiono.

Warto o tym pamiętać spotykając swój wstyd.

Warto też pamiętać, że to czego się wstydzimy uwarunkowane jest kulturą w której żyjemy. W społeczeństwach w których dominuje nastawienie na innych ludzi ma miejsce wysoki poziom „grupocentryzmu”.  Wpływa to na częste ekspozycje „niewłaściwych” zachowań jednostki.  To bardzo częste w kulturach azjatyckich, ale i u nas możemy zaobserwować to zjawisko. Ekspozycje tego, co „nie wypada” wywołuje powszechne zagrożenie odczuwania wstydu.  Stąd określenie KULTURA WSTYDU. Społeczeństwa w których nastawienie jest na jednostkę ( większość społeczności w Stanach i Europie) mamy do czynienia z KULTURĄ WINY. W takiej kulturze jakiekolwiek naruszenie norm i standardów moralnych wiedzie do odczuwania winy. Nasze matki i ich matki wiedzą sporo o kulturze winy i wstydu. Choć nie zawsze chcą o tym mówić… także, z powodu wstydu.

W naszych ciałach także goszczą poczucie winy i wstyd.

Większość wstydu pochodzi z przeszłości ale teraz też są nowe powody, by się wstydzić. Niskie zarobki, brzydka grafika lub mała ilość obserwatorów na Instagramie mogą być przykładami.

Wstyd budzi w nas lęk przed oceną innych ludzi, zatrzymuje nas przed snuciem planów i realizowaniem ich w pewności siebie, wyrażaniem swojego potencjału i sięganiem po realizację marzeń.

Warto go objąć czule i przypomnieć sobie o tym, że nie mieliśmy wpływu na większość z czynników, które ten wstyd w nas spowodowały.

Warto też,  moim zdaniem,  o wstydzie rozmawiać.

Jeśli nie masz przestrzeni w której czujesz się na tyle bezpiecznie, by mówić o wstydzie i o tym czego się wstydzisz, bardzo Cię zachęcam do znalezienia takowej. Z mojej strony zapraszam na kręgi kobiet, te darmowe i te odpłatne w postaci programów, które prowadzę. Wstyd zawsze wybrzmiewa na spotkaniach, które prowadzę. Bo tak na prawdę, jest on w każdej z nas. Jeśli doskwiera Ci wstyd, nie czuj się więc osamotniona. Jesteśmy w tym razem.

Tym wpisem życzę i Tobie i sobie trochę mniej wstydliwego roku,

a jeśli chcesz, to może i bezwstydnego..?! A co! 🙂

A także wielu chwil inspiracji i poczucia pełni.